Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
Στον χθεσινό πολύωρο ύπνο μου (μιλάμε για 10 ώρες, όχι αστεία) το υποσυνείδητο μου ήταν ασυνήθιστα δραστήριο. Πέρα από ότι θυμάμαι τρία από τα όνειρα που είδα, είχαν και ιδιαίτερο νόημα. Το τελευταίο που με έκανε εν τέλει να σηκωθώ από το κρεβάτι για τα καλά είχε σχέση με την ώρα. Ήμουν μόνος στο δωμάτιο και μιλούσα με τη σύντροφο μου στο τηλέφωνο αφού είχαμε περάσει ένα πολύ ωραίο ραντεβού μερικές ώρες πριν. Έχοντας ακόμα το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου από την πρόσφατη συνάντηση μας, κανονίζαμε να συναντηθούμε το επόμενο πρωί για να φάμε μαζί πρωινό. Τη στιγμή, όμως, που την ρώτησα τι ώρα θα βρισκόμασταν το σήμα χάνεται. Έχοντας ξανασυμβεί, και μάλιστα συχνά, παρόμοιο περιστατικό ξαναρώτησα. Καμία απάντηση όμως. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Διακόπτω τη συζήτηση και ξαναπαίρνω. Μιλάμε για άσχετα θέματα για κανα-δυο λεπτά και ξαναρωτάω: "Τι ώρα θα βρεθούμε?" Φαίνεται πως ούτε αυτή τη φορά με άκουσε. Συνεχίζω να ρωτάω ξανά και ξανά, φωνάζοντας κάθε φορά όλο και πιο δυνατά. Η σύντροφος μου συνέχιζε να μιλάει ακατάπαυστα για όλα τα άσχετα θέματα όλη αυτή την ώρα. Συνέχιζα να φωνάζω μέχρι που κοκκινισμένος και φτύνοντας σάλια από το θυμό μου κατέρρευσα.
Σε εκείνο το σημείο ξύπνησα με την αναπνοή μου να είναι ρηχή και να βγαίνει γρήγορα από το στήθος μου. Αφού ανακάθισα στην πλάτη του κρεβατιού , περίμενα λίγο μέχρι η αναπνοή μου να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, σκέφτηκα τι ήθελε να μου πει το υποσυνείδητο μου. Ύστερα από σύντομη σκέψη κατέληξα σε δύο πιθανές εκδοχές:
α) η κοπέλα μου μιλάει πάρα πολύ και δεν με ακούει ποτέ
β) το πρόγραμμά μου είναι φορτωμένο μέχρι και την τελευταία ελεύθερη ώρα και έχω πάθει εμμονή με το χρόνο.
Από τα παραπάνω μάλλον ισχύουν και τα δύο, αν και για το πρώτα υπερβάλω ελαφρά. Η αλήθεια είναι ότι μιλάει αρκετά αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι καλύτεροι ακροατές από ομιλητές. Όσο για το δεύτερο ενδεχόμενο κι αυτό ορθό είναι. Όταν το πρόγραμμα της σχολής σε έχει περιορισμένο από τις 8 μέχρι τις 4 και στο χρόνο που απομένει θα πρέπει να στριμώξω το τρίωρο που θέλω για να πάω από το σπίτι στη σχολή, το χρόνο του γυμναστηρίου, το χρόνο του φαγητού, της μελέτης και της ξεκούρασης. Μέσα σε αυτά ως κοινωνικό ον έχω και την ανάγκη μιας ερωτικής συντρόφου, με το δικό της πρόγραμμα και τις δικές της απαιτήσεις. Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι για να γίνουν όλα αυτά σωστά πρέπει το πρόγραμμα να είναι ρυθμισμένο στην εντέλεια.
Θεωρώ ότι αυτή η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου και η ανάγκη για καλύτερο προγραμματισμό δεν είναι μόνο προσωπικό μου πρόβλημα, αλλά γενικότερο (αν είναι ενημερώστε με να αρχίζω να κόβω φλέβες από τώρα!). Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι τόσο απαιτητικός αλλά δίνει και τόσες ευκαιρίες για μόρφωση και διασκέδαση. Αυτά σε συνδυασμό με την άπληστη φύση του ανθρώπου, που τον κάνει να τα θέλει όλα, είναι η συνταγή για μια αγχωτική ζωή. Είναι επιλογή μας όλο αυτό.
Το παραδέχομαι. Θέλω να είμαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνω, θέλω να δείχνω ωραίος και γυμνασμένος, θέλω να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την μουσική, θέλω να περνάω καλά με την κοπέλα μου. Θέλω. Η μαγική λέξη. Τα θέλω όλα. Μήπως με αυτήν την απληστία και τον εγωκεντρισμό βάζουμε παρωπίδες και δεν μπορούμε να σταθούμε μια στιγμή και να θαυμάσουμε ότι έχουμε καταφέρει? Μάλλον..
Γιατί αν αργήσεις στο ραντεβού ένα τέταρτο σε περιμένουν θυμωμένοι? Γιατί αν παραδώσεις την εργασία σου με μια μέρα καθυστέρηση απορρίπτεται. Γιατί αν δεν κάνει 6-pack δεν θεωρείσαι ωραίος?
Αυτά προς το παρόν από το ανήσυχο υποσυνείδητο μου.
Να φοβάστε τη συνέχεια!
