Heaven by Alexandra Adornetto

Heaven 

by Alexandra Adornetto

1.5/5 stars
Ughh Ok I know i gave good critics to Hades and Halo, but heaven is so different. Beth has changed a lot.. unfortunately. Half the book she is not strong but totally fixated on Xavier and all-whiny! Too many twists in the story and new parallel stories are introduced to the readers but all of them left unanswered. I mean...(spoilers):
1. Xavier's identiry secret wtf???
2. Molly and Gabriel?
3. What happened to Emily?
4. What happened to Beth's friend to Hell?
5. What happened with the Dark Angels?
6. Now the Sevens are happy after seperating Xavier and Beth and have no     interest in his powers?
7. What about the Hell-Heaven war that is about to start?
8. Still waiting for what happened and beth was saved from the pyre....
9. What happened to Ivy after the combined Wade-Sevens intrusion?
10. You mean dear writer that you think with Beth's last words we assume they are going happily ever after??? C'mon!

After reading the book, if you make it, you feel as the story is incomplete.. There should me a sequel or something.
About mrs Adornetto's writing skill I'd say wow! She's really good for a girl her age.. Well she could find something different to write than 'I was scared like a vampire fears the sun' but comparing that to the others defects of her book it is minor.
About the plot.. well i knew what was gonna happen three chapters before except in some little turnp-points. After beth and Xavier decide to get married heaven turns against them while in the same time hell seeks revenge. They 're on the run until their pursecutors finally achieve in seperating them even temporarily (What a surprise!). But there is always a way for you to find your destiny.. Meanwhile we see how some people manipulate otheers in order for them to feel great and the vain and we can't-stop-partying American youth...But Beth and Xavier always perfect and there for each other but too absorbed in themselves to notice anything that goes around them.
Not impressed at all...
I expected much more...

Έβελυν by Evelyn Doyle

Βαθμολογία: 2/5

Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι πολύ καλό αλλά τελικά δεν προσφέρει και πολλά.

Όταν το αγόρασα και ξεκίνησα την ανάγνωση του, νόμιζα ότι αφηγητής θα ήταν ο πατέρας. Τελικά αποδείχθηκε ότι η Έβελυν, το μεγαλύτερο από τα παιδιά, θα είχε αυτό τον ρόλο. Αν και αρχικά με ξένισε καθώς η αφήγηση ήταν πολύ παιδική, καμία σοβαρή περιγραφή και τα συναισθήματα καθώς και οι σκέψεις που αποτυπώνονταν ήταν συγκεχυμένα, καθώς προχωρούσε η υπόθεση το συνήθισα και τελικά μου άρεσε. Ήταν μια τελείως διαφορετική ματιά στην υπόθεση. Παρόλα αυτά σύντομα η αφήγηση αλλάζει οπτική γωνία και παρόλο που η Έβελυν είναι αυτή που αφηγείται, περιγράφει καταστάσεις από τις οποίες απουσιάζει: " ο μπαμπάς πήγε στο δικηγόρο/ γύρισε στο σπίτι αφηνιασμένος και μόνο η Τζέσι ήταν εκεί" Πάρα πολύ κακή η συγγραφή του βιβλίου. Επίσης, υπάρχουν και πολλές άστοχες παρατηρήσεις όπως : "μετά από εκείνη την στιγμή ποτέ δεν είδα τον μπαμπά να κλαίει ξανά " ενώ μετά από 5 σελίδες διαβάζουμε "τον είδα να γυρίζει από την άλλη πλευρά για να κρύψει ότι έκλαιγε". Υπάρχουν όμως και καλές στιγμές στο βιβλίο που παρουσιάζονται η αγωνία, η σύγχυση, οι σκέψεις αλλά και οι πραγματικές σκέψεις ενός κοριτσιού που ζει σε ένα βίαιο περιβάλλον καταπίεσης και εξαθλίωσης από την μία και έντονου θρησκευτικού πνεύματος από την άλλη.

Η πλοκή όμως και τα γεγονότα που παρουσιάζονται παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Βλέπουμε από τη μία την έλλειψη αναγνώρισης δικαιωμάτων στις μονογονικές οικογένειες, την αισχρή οικονομική κατάσταση της Ιρλανδίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιοι πόλεμο, τη διάδοση των σχολείων εργασίας καθώς και την κυριαρχία του καθολιτικισμού στην Ιρλανδία αλλά και την αμοιβαία αντιπάθεια των Ιρλανδών με τους Άγγλους.

Όσων αφορά την πλοκή, η Έβελυν είναι η μεγαλύτερη από τα 6 παιδιά μιας φτωχής οικογένειας εργατών στην Ιρλανδία που ζουν  σε ένα διαμέρισμα εργατικών πολυκατοικιών. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο πατέρας της έχει ένα ατύχημα και αναγκάζεται να παραμείνει στο νοσοκομείο για ένα μεγάλο διάστημα αφήνοντας την οικογένεια χωρίς κανένα εισόδημα. Βλέπουμε τα παιδιά να ζητιανεύουν για μερικές κούτες από το τοπικό παντοπωλείο και να τρώνε τις σταφίδες που έχουν μείνει μέσα. Πραγματικά θλιβερές καταστάσεις. Η μητέρα της οικογένειας δυστυχισμένη στο γάμο της συνάπτει παράνομο δεσμό με τον ξάδερφο του συζύγου της και παρακολουθούμε τις επιδράσεις που έχει αυτή η κατάσταση στην οικογένεια αλλά και την αντιμετώπιση της κοινωνίας. Συχνά η μητέρα λείπει και η Έβελυν αναγκάζεται να αναλάβει την επίβλεψη των μικρότερων αδερφών της με αποτέλεσμα πολλά τραγικά ατυχήματα. Όταν η μητέρα της εν τέλει εγκαταλείπει την οικογένεια ο πατέρας λόγω οικονομικής αδυναμίας να συντηρήσει την οικογένεια του, παραδίδει προσωρινά τα παιδιά του στην προστασία του κράτους. Τα παιδιά τοποθετούνται σε σχολεία εργασίας, δηλαδή μονές στις οποίες τα παιδιά συμμετέχουν στις δουλειές συντήρησης τους. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα της ηρωίδας. Όταν ο πατέρας καταφέρνει να ορθοποδήσει και βρίσκει μια καινούρια σύντροφο την οποία εμφανίζει ως οικονόμο λόγω της συντηρητικής κοινωνίας και διεκδικεί τα παιδιά του πίσω σκοντάφτει στο νομικό πλαίσιο που απαιτεί και τη σύμφωνη υπογραφή της εξαφανισμένης όμως μητέρας. Εκεί ξεκινάει μια δικαστική διαμάχη διάρκειας ενός χρόνου με αμφίβολο το αποτέλεσμα.

Θεωρώ ότι η συγγραφέας, που είναι η ίδια ή Έβελυν της ιστορίας, αντί να μας δώσει τις αναμνήσεις της, τις εντυπώσεις της αλλά και ίσως τη συνέχεια της ιστορίας με μεγαλύτερη ενάργεια κατέληξε να αναλώνεται στην αναφορά ποιών άρθρων να χρησιμοποιούσε η δικηγορική ομάδα του πατέρα της. Κρίμα.

Ελληνική Μυθολογία του Ν. Τσιφόρου - Τα κόμικς

Ήταν μία από τις κυριακάτικες προσφορές μιας πολύ γνωστής εφημερίδας.

Αν και δεν ήταν ο λόγος για να πάρω την εφημερίδα καθώς δεν είμαι μεγάλος θαυμαστής των κόμικς (όλες αυτές οι εικόνες είναι κουραστικές!) τελικά αποδείχθηκε ο λόγος που θα συνεχίσω να την παίρνω τουλάχιστον μέχρι να ολοκληρώσω τη σειρά!

Βασισμένη στην σατυρική εκδοχή της ελληνικής μυθολογίας του Ν. Τσιφόρου στη συγκεκριμένη σειρά παρακολουθούμε τις γνωστότερες ιστορίες της ελληνικής μυθολογίας από ένα διαφορετικό πρίσμα. Πιο ανθρώπινο, λιγότερο απρόσωπο και ωραιοποιημένο για τα αυτιά των παιδιών. Η σεξουαλικότητα έκδηλη  και η γλώσσα απλή και σε ορισμένα σημεία γελοιοποιεί την αρχαίζουσα. Μια ευχάριστη επιστροφή στην παιδική μου ηλικία όπου οι μύθοι και οι ήρωες ήταν το πάθος μου. Αν και δεν απευθύνεται σε παιδιά ο λίγο πιο ώριμος άνθρωπος θα νιώσει χαρά να ανακαλύψει εκ νέου αυτούς τους τόσο γνώριμους χαρακτήρες.  Ένιωσα ικανοποίηση όταν είδα αυτούς τους ήρωες να γίνονται άνθρωποι. Ίσως αποτελέσει ισχυρό πλήγμα στον εγωισμό κάποιων Ελληναράδων να δουν το Θησέα να μπερδεύει τον μίτο με τον μύτο αλλά C'est la vie!

Το σχέδιο και τα χρώματα είναι εκφραστικά και δίνουν ζωή στο έργο. Τα πρόσωπα κρύβουν πονηριά, ερωτισμό και απορία.

Γενικά η ανάγνωση του ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα.

Ελπίζω να άρεσε και σε εσάς αλλά και να αποτελέσει κίνητρο να διαβάσετε την ελληνική μυθολογία του Ν. Τσιφόρου.

Wolf Hall

Wolf Hall

by Hilary Mantel

3.5 stars

I liked it (obviously from my rating)! 

It is the story of the turbulent times under king's Henry VIII, from the prespective of Thomas Cromwell.

The narration is great, even though sometimes it gets too much. Hilary Mantel has an excellent way of describing people. Her talent is unique. We can see them as the others do but on the next line we know what's going on inside their minds and hearts. That is also the talent of Mr Cromwell whose story is unique in every way. Sorrow few men have lived to tell, success like no other, pain that has not destroyed him but forged him stronger than rock and metal. All these but in the same time so human that makes you wonder. 

So why after all it's 3.5 stars?

Because the story is told with more details than needed to. What is more, for me it lacked emotion.. I couldn't live through the characters their emotions, I couln;t be a part of this world. It was like i watched everything from above, like a God, but not through Cromwell.

So all in all, if you have the time read it! But not because it won the Booker. It might not be what you're expecting..

Neferet's Curse

Neferet's Curse

by P.C and Kristin Cast

Neferet's curse is a rather enlightening book! 

We all know that Neferet's past is dark and hatred and lust of power and control created today's Neferet, as the author has implied in many parts of the series til now, but what we don't know is what exactly happened.

As so many times before darkness is born out of fear, isolation, rejection, uncertainty and rage that's what happened here once again. Emily is just a little girl taking her first steps into womanhood whaen her dear mother passes. Her father destroyed by the loss is now turning into a heavy drinker and an abusive control-freak. Locking Emily into their mansion, never letting her out, forcing her to take her mother's place as the Lady of the House is starting to tranform Emily from a lively girl to a neurotic shadow of her past self. When love knock's her heart's door hope is blooming again in her. But We can already see what her father and hiw hot burning stares have done to her. Instead of an innocent little girl, her calculating plotting self is starting to appear. This new aspect of herself terrifies her but she convinces herself that it's only because of her current distress. What is more we can see her new arrogant self and her despise for weak people. She wants to help the best people and give them a chance to become the best they can. She wants to do to others what she hasn't the chance to achieve. When the time comes for her transformation, the Goddess's gift is late. Darkness has a strong hold of her. Revenge is in the air she breaths. Rejection of her best friends and previouw love of hers as well as the constant rape oh her soul and finally her body utterly kill the innocents Emily and give birth to Neferet!

A beautiful story, nothing too impressing. The plot was expected to be as such. I enjoyed reading it all in all. Though even now i don't like Neferet because when she had the chance to follow a different path, the path of forgiveness and love she tossed it all away, i understand her better now. I understand why she couldn't be under the service of another woman, as she blames partly her mother for what happened to her. Finally, once more it shows that beneath our every action a deeper motive lies. 

We should try to stop all kinds of violence and the lucky and fortunate of us should be thankfull to our parents and friend for creating a world safe and happy for us to live.

So call me maybe..?

So call me maybe..?

Ναι είναι το κλισέ που βλέπουμε στις ταινίες! 

Συνήθως ή όμορφη αλλά σεμνή πρωταγωνίστρια αφού δώσει το τηλέφωνο της στον επίσης όμορφο πρωταγωνιστή περιμένει το τηλεφώνημα του. Όταν εκείνος δεν παίρνει εκείνη απογοητεύεται, κλαίει βρίζει και κατεβάζει ποσότητες παγωτού που θα ικανοποιούσαν ολόκληρο λόχο και θα κατέστρεφαν την προσεγμένη φιγούρα της. Κάποια στιγμή αφού ξεπεράσει τον πόνο της υποτιθέμενης απόρριψης οι ευειδείς πρωταγωνιστές ξανασυναντιούνται και ο τόπος συνάντησης σύντομα μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη όπου η πρωταγωνίστρια γελοιοποιεί τον πρωταγωνιστή και χαρούμενη με την εκδίκηση της φεύγει θριαμβευτικά για να συναντήσει σύντομα τον Ένα και μοναδικό. Στην πιο ρομαντική εκδοχή ο πρωταγωνιστής ομολογεί ότι έχασε το τηλέφωνο της πάνω σε ένα σοβαρό ατύχημα ή κάνοντας μια ηρωική πράξη και καταλήγουν ευτυχισμένοι μαζί. 

Έλα μου ντε που όμως δεν είναι έτσι πάντα. Άσε που πλέον πρέπει να αλλάξει το σενάριο και ο όμορφος πρωταγωνιστής θα περιμένει την αδίστακτη πρωταγωνίστρια να τον θυμηθεί..

Στο Sex and the City ο ανέκδοτος νόμος έλεγε ότι αν δε σε πάρει σε τρεις μέρες η υπόθεση είναι τελειωμένη. Και το ξέρεις ότι δεν έχει μέλλον από τη δεύτερη μέρα.. Αλλά αν την φας την κεραμίδα και παρόλο που ξέρεις ότι αυτό που κάνεις στον εαυτό σου λέγεται ψυχολογική βία και κάθε μέρα που περιμένεις νιώθεις χειρότερα και η κατάθλιψη σου χτυπάει επίμονα το κουδούνι και εσύ από φόβο να μη μείνεις μόνος/η την αφήνεις να μπει μέσα στο σπίτι σου και την ταΐζεις, μετά τι κάνεις??

Αν ήταν σενάριο ταινίας τη συνέχεια την είπαμε.. 

Στην πραγματική ζωή όμως δεν είναι έτσι... Μιλώντας από προσωπική εμπειρία περιμένεις αυτό το αναθεματισμένο τηλεφώνημα μια βδομάδα. Και όταν ακούς τον ήχο της κλήσης που παρόλο που είναι μέταλ τραγούδι στα αυτιά σου ακούγεται σαν τα πνευστά του παραδείσου (ειρωνεία ότι στα μέταλ τραγούδια σπάνια ακούς πνευστά!) μετατρέπεσαι σε Flash της Marvel παρόλο που πριν λίγο ήσουν σκουπίδι και πηγαίνεις στο πιο κοντινό παράθυρο για να έχει καλό σήμα και με τρεμάμενο σηκώνεις το τηλέφωνο.. κανονίζεις με το ζόρι να βρεθείς την επόμενη μέρα και πάλι σου λέει : "θα σε πάρω να κανονίσουμε αύριο"

Ε πόσο μαζοχισμό θέλει να κάθεσαι την επόμενη μέρα με το τηλέφωνο δίπλα στην περίπτωση που πάρει ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας προσπαθώντας να κάνεις το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα..

Και όμως συμβαίνει. Από ότι έμαθα δεν είμαι το μοναδικό παράδειγμα..Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Από τη μία σου δίνει κουράγιο γιατί δεν είσαι μόνος σου αλλά ένας ανάμεσα σε άλλους. Από την άλλη... Σιγά την ανωτερότητα του ανθρώπινου γένους! Έχεις δει ποτέ μπαμπουίνο να περιμένει να τον πάρει η μπαμπουίνα???

Ουφ.. Ειλικρινά την κεραμίδα την τρως και σε αφήνει εγκεφαλικά βλαμμένο...

Αλλά τι να κάνεις, όποιος πήγε να τα βάλει με τις ορμόνες του κατέληξε να παίρνει ψυχοφάρμακα..

Αυτά για σήμερα..