Στρατόπεδα στα Πανεπιστήμια?

Στρατόπεδα στα πανεπιστήμια

Καλησπέρα! Ξέρω πως έχω να γράψω πολύ καιρό και οφείλω να ολοκληρώσω τη σειρά αναρτήσεων για το μάτι! Αλλά πολλά έτυχαν. Μέσα σε αυτά είναι και μια εργασία που είχα να παραδώσω...

Το θέμα αυτής ήταν ο πόνος και αν θα πουλήσω φτηνό χιούμορ για να εξιλεωθώ από την πολυήμερη απουσία μου πρέπει να σας πω ότι πραγματικά ήταν μια επώδυνη εργασία.

Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ το θέμα και να με δυσκόλεψε καθώς το πρόγραμμα μου ήταν φορτισμένο και με άλλες δραστηριότητες στις οποίες θα αναφερθώ σε προσεχείς αναρτήσεις.

Όπως και να 'χει η κατάσταση μετά από ένα κοπιαστικό σαββατοκύριακο από θέμα εργασίας κατάφερα να ολοκληρώσω την εν λόγω εργασία και εμφανώς ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα αποφάσισα μαζί με τη συμφοιτήτρια μου να την παραδώσουμε...

Ο επιβλέπων καθηγητής μας μας υποδέχτηκε ιδιαίτερα εγκάρδια και μιλήσαμε για την όλη διαδικασία και το αποτέλεσμα της αρκετά, παρά το μεγάλο φόρτο εργασίας που είχε εκείνη τη στιγμή όπως διαπίστωνα.. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να δώσουμε ένα αντίγραφο και σε μία άλλη καθηγήτρια που μας βοήθησε ιδιαίτερα με τις συμβουλές της καθώς και με τη βιβλιογραφία που μας έδωσε. Πραγματικά χωρίς τη δική της βοήθεια η εργασία δε θα ολοκληρωνόταν ποτέ ή έστω θα στερούσε πολλών βασικών στοιχείων. Τα παραπάνω της τα ανέφερα με πραγματική ειλικρίνεια, χωρίς κανένα δόλο, και εκείνη με τη σειρά της μας ευχαρίστησε για την πράξη. Την τελευταία στιγμή όμως μας είπε: ''Όπως σας είχα πει και από την αρχή αυτό το θέμα είναι πολύ περισσότερο του δικού μου γνωστικού αντικειμένου". Πραγματικά εκείνη τη στιγμή πάγωσα.

Ποτέ δεν πίστευα να ακούσω από έναν άνθρωπο τόσο υψηλού επιπέδου, όχι μόνο μορφωτικού, και κυρίως ποτέ δεν περίμενα να ακούσω από ένα πραγματικό επιστήμονα να πει κάτι τέτοιο. Τι θα πει δικού μου γνωστικού επιπέδου? Η γνώση δεν χωρίζεται! Είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο. Δεν μπορώ να πω ότι ένα κομμάτι της είναι δικό μου.

Είναι τελείως διαφορετικό που κατά τη διαδικασία της μάθησης έρχονται διαφορετικών ειδικοτήτων να μας εξηγήσουν ένα ορισμένο κεφάλαιο. Σε αυτή την περίπτωση η διαμερισματοποίηση  έχει σκοπό τη διευκόλυνση των φοιτητών να κατηγοριοποιήσουν τη γνώση και προφανώς ο κάθε επιστήμονας στο δικό του κλάδο ξέρει κάτι περισσότερο από κάποιον άλλο συγγενή κλάδου. Με τον τρόπο αυτό θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία ωφελεί τον φοιτητή. Ένα τετοιο παράδειγμα είναι πως την αφαίρεση στο σχολείο τη διδάσκει ο εκπαιδευτικός και όχι ο παππούς που βλέπει τη σύνταξη του να μειώνεται με τους φόρους και τις κρατήσεις που αυξάνονται.

Είναι δυνατόν όμως ένα θέμα όπως ο πόνος να είναι αντικείμενο περισσότερο του ενός και όχι του άλλου κλάδου. Ένας κοινωνιολόγος και ένας ψυχολόγος θα μπορούσαν εξίσου να μιλήσουν για αυτό το φαινόμενο με έναν ανατόμο και ένα φυσιολόγο. Ένας κλινικός γιατρός επίσης!

Ελπίζω πως η εν λόγω καθηγήτρια δεν έκανε αυτή την παρατήρηση με σκοπό να μεταφέρει το μήνυμα που αντιλήφθηκα καθώς πραγματικά θα απογοητευόμουν και φυσικά δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν. Ο καθένας δικαιούται την άποψη του. Απλά η παρατήρηση της με έκανε να σκεφτώ πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό , όχι μόνο στα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ανάλογο παράδειγμα άκουσα από έναν άλλο καθηγητή ο οποίος θεωρούσε ότι μόνο μεταπτυχιακοί φοιτητές της χειρουργικής θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις των κλινικών και όχι φοιτητές από ένα άλλο μεταπτυχιακό πρόγραμμα.

Ο καθηγητής στον οποίο έκανα την εργασία είχε πει μια φορά στο μάθημα προφανώς χωρίς να το σκεφτεί πολύ πρώτα , καθώς είναι είναι ιδιαίτερα μετρημένος στα λόγια του, πώς δε θα μπει σε λεπτομέρειες της λειτουργίας της νευρικής σύναψης γιατί είναι χωράφια άλλου. Φυσικά το είπε με πικρία και μια δόση απογοήτευσης, προφανώς για την κατάσταση που επικρατεί γενικά σε όλο τον ακαδημαϊκό κόσμο. Έχει ένα ιδιαίτερο κείμενο στο βιβλίο του που αναφέρεται στις νευροεπιστήμες και αναφέρει πως χρειάζονται επιστήμονες όλων των ιδιοτήτων προκειμένου να βγουν αποτελέσματα καθώς ο καθένας κατέχει καλύτερα από τον άλλο ένα μικρό λίθο του μεγαλύτερου αυτού οικοδομήματος.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την προσπάθεια (ναι για τον πόνο λέω!) και ιδιαίτερα το χαμογελαστό παιδί στο τυπογραφείο που δεν δυσανασχέτησε ούτε στιγμή από την παράλογη οργάνωση της εργασίας σε 17 κεφάλαια και τις τραγικές απαιτήσεις μου στο εξώφυλλο. Και όλα αυτά για τρία αντίτυπα!

Acute inflammation alters adult hippocampal neurogenesis in a multiple sclerosis mouse model Giannakopoulou 2013 Journal of Neuroscience Research Wiley Online Library

Acute inflammation alters adult hippocampal neurogenesis in a multiple sclerosis mouse model Giannakopoulou 2013 Journal of Neuroscience Research Wiley Online Library

Knowledge for everyone! The eye! Pt.II

Γνώση για όλους-Μάτι ΙΙ

Όπως ξεκίνησα να γράφω σε  προηγούμενο post θα συνεχίσω με μια σειρά αναρτήσεων με πληροφορίες για το μάτι, οι οποίες βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινή ζωή.

Θα ξανα-παραθέσω τις εικόνες με την ανατομία του ματιού ώστε να είναι πιο εύκολο να παρακολουθήσετε ( ακούγομαι πολύ smart-ass αλλά μέχρι να μάθω και εγώ την ανατομία του ματιού και να καταλάβω τι διαβάζω ήμουν με την εικόνα δίπλα από το κείμενο..)

Αφού προηγουμένως σχολίασα γιατί τα μάτια των νεκρών θολώνουν ας πάμε σε κάτι πιο ευχάριστο...

Πού οφείλεται το χρώμα των ματιών?

 Το χρώμα γενικά στους οργανισμούς οφείλεται στην χρωστική μελανίνη ( ναι είναι αυτή που μας δίνει το ωραίο μαυρισμένο χρώμα το καλοκαίρι μετά από την ηλιοθεραπεία) που παράγεται από εξειδικευμένα μη-επιθηλιακά κύτταρα, τα μελανινοκύτταρα.

Τα υπεύθυνα μελανινοκύτταρα για το χρώμα των ματιών βρίσκονται στην ίριδα. Η ίριδα βρίσκεται ανάμεσα μεταξύ του κερατοειδούς χιτώνα και του κρυσταλλοειδούς φακού. Αποτελείται απο 4 επιμέρους στιβάδες, οι οποίες από εμπρός προς τα πίσω είναι :

1. Το πρόσθιο επιθήλιο ή ενδοθήλιο της ίριδας
2. Το στρώμα της ίριδας
3. Τη μυική στιβάδα της ίριδας και
4. Το οπίσθιο επιθήλιο της ίριδας

Τα μελανινοκύτταρα βρίσκονται στο στρώμα της ίριδας και ο ρόλος τους είναι να εμποδίζουν τη διέλευση του φωτός στο εσωτερικό του βολβού. Παράλληλα προσδίδουν και χρώμα στα μάτια. Στον άνθρωπο οι οφθαλμοί είναι σκούροι όταν ο αριθμός των μελανινοκυττάρων είναι μεγάλος και γαλάζιος όταν είναι μικρός...Για τα πράσινα μάτια όπως και τις άλλες αποχρώσεις (μελί,γκρίζα) υπάρχουν και άλλες χρωστικές ουσίες όπως το λιπόχρωμα στην ίριδα...

  Επίσης το χρώμα των οφθαλμών είναι διαφορετικό ανάλογα με το είδος του ζώου. 

Στη γάτα και στον σκύλο έχουμε το συνηθέστερο χρυσοπράσινο ή καστανό χρώμα..

Στα άλογα και στην αγελάδα καστανό...

Ενώ στα κατσίκια και στα πρόβατα χρυσοκίτρινο...

Υπάρχουν βέβαια και τα εξωτικά μάτια!!

Knowledge for everyone! The eye!

Γνώση για όλους-Μάτι

Καλημέρα!! Τις τελευταίες μέρες διαβάζω πολύ για μια πρόοδο που πρόκειται να δώσω την Δευτέρα που ξαναξεκινούν τα μαθήματα. Ουφ! Όταν λέω πολύ το εννοώ πάντως. Πρόκειται για το μάθημα του κ. Ντινόπουλου συγκριτική ανατομική των κατοικίδιων θηλαστικών όσον αφορά το περιφερικό και αυτόνομο νευρικό σύστημα καθώς και τα αισθητήρια όργανα. Πέρα από όλα τα ανατομικά που πρέπει να μάθουμε στο βιβλίο υπάρχουν πολλές πληροφορίες που βρίσκουν εφαρμογή στην καθημερινή ζωή. 

 Στη σημερινή ανάρτηση θα γράψω για το μάτι και θα προσπαθήσω να εξηγήσω όσο πιο απλά μπορώ μερικές χρήσιμες πληροφορίες, όπως για παράδειγμα που οφείλεται το χρώμα των ματιών ή γιατί τα μάτια των ζώων αντανακλούν το φως του φακού ή των προβολέων του αυτοκινήτου...

 Αρχικά θα παραθέσω κάποιες εικόνες με τα ΠΟΛΥ ΒΑΣΙΚΑ ανατομικλα μορφώματα του ματιού ώστε να μπορούμε να συνεννοηθούμε...

Έχοντας λοιπόν έναν οδηγό για το πως είναι οργανωμένο το όργανο της όρασης από διάφορες οπτικές γωνίες μπορούμε να ξεκινήσουμε!!

Γιατί θολώνουν τα μάτια του νεκρού?

Ξέρω λίγο μακάβριο για εισαγωγή αλλά πόσες φορές έχουμε διαβάσει ή έχουμε από προσωπική εμπειρία δει το θολωμένο μάτι κάποιου νεκρού? Οι λογοτέχνες και συγγραφείς λένε ότι έχει χαθεί η σπίθα της ζωής ή η ψυχή έχει φύγει από το σώμα και αφού τα μάτια είναι το παράθυρο της ψυχής στο νεκρό άτομο δείχνουν το κενό.

Αυτά οι καλλιτέχνες. Εμείς, οι μελλοντικοί γιατροί, λέμε ότι ο κερατοειδής δεν είναι αφυδατωμένος και διαυγής αλλά λόγω υγρασίας έχασε τη διαύγεια του.

Πιο αναλυτικά τώρα ο κερατοειδής χιτώνας, που όπως βλέπετε στις εικόνες καταλαμβάνει το πρόσθιο πεμπτημόριο της εξωτερικής επιφάνειας του ματιού είναι διαυγής άχρωμος και χωρίς αγγεία.Αυτό συμβαίνει γιατί από τον κερατοειδή περνάει το φως και δεν πρέπει να υπάρχουν εμπόδια στο δρόμο του αλλιώς στην όραση μας θα είχαμε σκιές. Ο κερατοειδής χιτώνας αποτελείται από 5 στιβάδες οι οποίες από πίσω προς τα εμπρός είναι: 

1. Το επιθήλιο του κερατοειδούς
2. Το πρόσθιο ελαστικό ή αφοριστικό πέταλο 
3. Το στρώμα ή κύρια ουσία του κερατοειδούς
4. Το οπίσθιο ελαστικό ή αφοριστικό πέταλο και
5. Το ενδοθήλιο του κερατοειδούς

Το στρώμα ή κύρια ουσία του κερατοειδούς καταλαμβάνει τα 9/10 του πάχους του κερατοειδούς. Αποτελείται από κολλαγόνες ίνες οι οποίες συγκροτούν 200 έως 250 πετάλια και ανάμεσα τους παρεμβάλλεται θεμελιακή ουσία. Η κατεύθυνση των ινών κάθε πεταλίου είναι κάθετη στην κατεύθυνση των ινών του προηγούμενου και του επόμενου πεταλίου. Η θεμελιακή ουσία παίζει σημαντικό ρόλο στην διατήρηση της διαύγεια του κερατοειδούς.

 Στο ενδοθήλιο του κερατοειδούς, τα κύτταρα μεταφέρουν ιόντα νατρίου από την κύρια ουσία στον πρόσθιο θάλαμο. Παθητικά ακολουθούν και  ιόντα χλωρίου και νερό. Με τον τρόπο αυτό η κύρια ουσία διατηρείται σε σχετικά αφυδατωμένη κατάσταση και συνεπώς διατηρείται η διαύγεια του κερατοειδούς. Μετά το θάνατο τα κύτταρα του ενδοθηλίου αλλοιώνονται με αποτέλεσμα να επιτρέπουν την είσοδο του υδατοειδούς υγρού του πρόσθιου θαλάμου στον κερατοειδή χιτώνα, γεγονός που προκαλεί τη θόλωση του.

Σε επόμενες αναρτήσεις αυτές τις μέρες θα ολοκληρώσω αυτό το κεφάλαιο. 

Υπόσχομαι τα επόμενα να μην είναι τόσο μακάβρια :-)

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά?

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά?

Μετά από αυτό το βίντεο δεν έχω λόγια....

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά? 

Είναι δυνατόν κάποιος να παρακολουθήσει μια τέτοια σκηνή και όχι από φόβο ή δειλία που είναι κατ' εμένα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά από προσωπική φιλοδοξία να αφήσει μια ανθρώπινη ζωή να παρθεί βίαια μπροστά στα μάτια του? 

Ζούμε εν τέλει σε ένα κόσμο που ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πιο ωφέλιμος από τη ζωή του? Πόσο λάθος μπορεί να είναι μια τέτοια αρχή που όπως φαίνεται διέπει την κοινωνία μας.

Νιώθουμε Θεοί στο δικό μας μικρόκοσμο, Θεοί των μικρών πραγμάτων, ώστε όταν κληθούμε να δράσουμε ανθρώπινα απορρίπτουμε την ιδέα, αποφεύγουμε το καθήκον μας και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από μια φωτογραφική μηχανή, πίσω από μια οθόνη όπου νιώθουμε απρόσβλητοι και πανίσχυροι. 

Όσο όμως και αν προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματα και τις τύψεις, αυτά που μας κάνουν ανθρώπους, είτε απλά καθυστερούμε το αναπόφευκτο είτε οδηγούμαστε με μικρά βήματα στην τρέλα και την απόρριψη του ίδιου μας του ατόμου..

  Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου - όπου πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή του να διαλέξει καθένας από μας....να ενεργήσει με τη ψυχή του ή με το μυαλό του και τη λογική .....να βοηθήσει τον άλλο ή να κάνει τη δουλειά του καλά .....και αν διαλέξει το μυαλό ....η ψυχή του εκδικείται....με τις τύψεις .... Για αυτό είμαστε άνθρωποι.......

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ψυχή με την έννοια που κυριαρχεί στη πλειονότητα του κόσμου. Αυτό που ονομάζουμε ψυχή είναι μέρη της λειτουργίας του εγκεφάλου. Ως άνθρωποι όμως αποκτήσαμε κριτική ικανότητα και γι αυτό μπορούμε να διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε και τι να γίνουμε. Άνθρωποι πραγματικοί ή Θεοί των μικρών πραγμάτων?