Έχω ζωή και χωρίς εσένα!

Καλημέρα σας!

  Να που ξαναθυμήθηκα το δύσμοιρο blog που κάθε φορά που το ανοίγω περιμένω να δω νυχτερίδες και αράχνες με pixels και εγώ να ψάχνω σε κάποιο forum τρόπους να το ξαραχνιάσω! Ευτυχώς που δεν είναι έτσι τα πράγματα...

  Από την άλλη κάποιες άλλες καταστάσεις ζητούν απεγνωσμένα λύσεις και από μέρους μου δεν τις έχω! Ας πάρουμε ένα τελείως υποθετικό παράδειγμα όπου ένας νέος, ωραίος, πανέξυπνος, πολυάσχολος και μετριοπαθής (υποθετικό είναι το παράδειγμα γιατί εγώ δεν είμαι μετριοπαθής!) έχει μία φυσιολογική (και καλά!) σχέση. Ένα από τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχέση λόγω έλλειψης χρόνου είναι ότι τα δύο μέλη δεν βλέπονται όσο συχνά θα ήθελαν αμφότεροι. Παρόλα αυτά δείχνουν και οι δύο κατανόηση και η κατάσταση κυλάει με σχετική ομαλότητα. Μέχρι που έρχεται η Παρασκευή και ο νέος, ωραίος, πανέξυπνος, πολυάσχολος και μετριοπαθής ξεστομίζει την ατυχή φράση που θα αποτελούσε την αρχή μυρίων κακών: "Ξέρεις μωρό μου αύριο θα πάω με κάτι συμφοιτητές μου, στο σπίτι κάποιου παιδιού για sushi.."

Αναθεματισμένοι σχιστομάτηδες που ανακαλύψατε στην πανέμορφη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου αυτή την συνταγή με ψάρι. Τι ήθελε και το ξεστόμισε? Από το σημείο αυτό ξεκίνησε η γκρίνια: "Σάββατο βράδυ? Και εμείς δε θα συναντηθούμε σάββατο βράδυ? Που έχω τόσο καιρό να σε δω? Δηλαδή πότε θα βλεπόμαστε εμείς οι δύο?"
Έχει ένα point και εκείνη. Φυσικά το τσακωμένο ζεύγος θα βρισκόταν Κυριακή. Αλλά ως γνωστό σε όλους, εκτός από τον πρωταγωνιστή δεν είναι το ίδιο το Σαββατόβραδο με το βράδυ μιας οποιασδήποτε άλλης μέρας. Εμ δεν ήξερες δεν ρώταγες?
 Ας μην πολυλογώ όμως με τέτοιες φαιδρότητες. Τα παραπάνω απλά αποτελούσαν την εισαγωγή για να μπει ο αναγνώστης (που αν δεν βαρέθηκε την ανάγνωση μέχρι εδώ του αξίζει πλατινένιο μετάλλιο!) στο κλίμα. Το θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι πώς πρέπει να κινείται ένα άτομο το οποίο βρίσκεται σε μια σχέση και λόγω πιεσμένου προγράμματος δεν μπορεί να βρίσκεται με τον/την σύντροφο του/της αρκετά συχνά? Φυσικά και προσπαθεί να βρει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο αλλά αυτό σημαίνει παράλληλα ότι δεν θα πρέπει να έχει άλλες κοινωνικές συναναστροφές? Ταπεινή μου άποψη πως ΟΧΙ! Μα είναι δυνατόν? Μία σχέση να σε αποκλείει από τον υπόλοιπο κόσμο? Αυτό λέγεται καταπίεση!
  Μπορεί οι λόγοι που ο/η σύντροφος να γίνεται καταπιεστικός/ή να έχουν ποικίλη αιτιολογία. Μπορεί να φταις κι εσύ. Αλλά αν δίνεις χρόνο και προσπαθείς να βελτιώσεις την κατάσταση αλλά αυτή δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης τότε μάλλον κάτι δεν είναι σωστό... Όπως πολύ σοφά λέει και η  αγαπημένη μου Mout Mout η σχέση γίνεται τοξική.
  Για να λειτουργεί σωστά κάποιος σε μια οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση χρειάζεται και χρόνο μόνος του. Δεν είναι δυνατόν να αφιερώνεσαι ψυχή τε και σώματι σε μια κατάσταση χωρίς να πάρεις μια ανάσα καθαρού οξυγόνου ακόμη κι αν το ήθελες. Τέτοιες καταστάσεις μόνο σε ταινίες και βιβλία έχω συναντήσει κι όχι στην πραγματική ζωή.
  Πραγματικά θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα!
  Let the comments begin!