Έχω ζωή και χωρίς εσένα!

Καλημέρα σας!

  Να που ξαναθυμήθηκα το δύσμοιρο blog που κάθε φορά που το ανοίγω περιμένω να δω νυχτερίδες και αράχνες με pixels και εγώ να ψάχνω σε κάποιο forum τρόπους να το ξαραχνιάσω! Ευτυχώς που δεν είναι έτσι τα πράγματα...

  Από την άλλη κάποιες άλλες καταστάσεις ζητούν απεγνωσμένα λύσεις και από μέρους μου δεν τις έχω! Ας πάρουμε ένα τελείως υποθετικό παράδειγμα όπου ένας νέος, ωραίος, πανέξυπνος, πολυάσχολος και μετριοπαθής (υποθετικό είναι το παράδειγμα γιατί εγώ δεν είμαι μετριοπαθής!) έχει μία φυσιολογική (και καλά!) σχέση. Ένα από τα προβλήματα που προκύπτουν στη σχέση λόγω έλλειψης χρόνου είναι ότι τα δύο μέλη δεν βλέπονται όσο συχνά θα ήθελαν αμφότεροι. Παρόλα αυτά δείχνουν και οι δύο κατανόηση και η κατάσταση κυλάει με σχετική ομαλότητα. Μέχρι που έρχεται η Παρασκευή και ο νέος, ωραίος, πανέξυπνος, πολυάσχολος και μετριοπαθής ξεστομίζει την ατυχή φράση που θα αποτελούσε την αρχή μυρίων κακών: "Ξέρεις μωρό μου αύριο θα πάω με κάτι συμφοιτητές μου, στο σπίτι κάποιου παιδιού για sushi.."

Αναθεματισμένοι σχιστομάτηδες που ανακαλύψατε στην πανέμορφη χώρα του ανατέλλοντος ήλιου αυτή την συνταγή με ψάρι. Τι ήθελε και το ξεστόμισε? Από το σημείο αυτό ξεκίνησε η γκρίνια: "Σάββατο βράδυ? Και εμείς δε θα συναντηθούμε σάββατο βράδυ? Που έχω τόσο καιρό να σε δω? Δηλαδή πότε θα βλεπόμαστε εμείς οι δύο?"
Έχει ένα point και εκείνη. Φυσικά το τσακωμένο ζεύγος θα βρισκόταν Κυριακή. Αλλά ως γνωστό σε όλους, εκτός από τον πρωταγωνιστή δεν είναι το ίδιο το Σαββατόβραδο με το βράδυ μιας οποιασδήποτε άλλης μέρας. Εμ δεν ήξερες δεν ρώταγες?
 Ας μην πολυλογώ όμως με τέτοιες φαιδρότητες. Τα παραπάνω απλά αποτελούσαν την εισαγωγή για να μπει ο αναγνώστης (που αν δεν βαρέθηκε την ανάγνωση μέχρι εδώ του αξίζει πλατινένιο μετάλλιο!) στο κλίμα. Το θέμα που θα ήθελα να θίξω είναι πώς πρέπει να κινείται ένα άτομο το οποίο βρίσκεται σε μια σχέση και λόγω πιεσμένου προγράμματος δεν μπορεί να βρίσκεται με τον/την σύντροφο του/της αρκετά συχνά? Φυσικά και προσπαθεί να βρει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο αλλά αυτό σημαίνει παράλληλα ότι δεν θα πρέπει να έχει άλλες κοινωνικές συναναστροφές? Ταπεινή μου άποψη πως ΟΧΙ! Μα είναι δυνατόν? Μία σχέση να σε αποκλείει από τον υπόλοιπο κόσμο? Αυτό λέγεται καταπίεση!
  Μπορεί οι λόγοι που ο/η σύντροφος να γίνεται καταπιεστικός/ή να έχουν ποικίλη αιτιολογία. Μπορεί να φταις κι εσύ. Αλλά αν δίνεις χρόνο και προσπαθείς να βελτιώσεις την κατάσταση αλλά αυτή δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης τότε μάλλον κάτι δεν είναι σωστό... Όπως πολύ σοφά λέει και η  αγαπημένη μου Mout Mout η σχέση γίνεται τοξική.
  Για να λειτουργεί σωστά κάποιος σε μια οποιαδήποτε ανθρώπινη σχέση χρειάζεται και χρόνο μόνος του. Δεν είναι δυνατόν να αφιερώνεσαι ψυχή τε και σώματι σε μια κατάσταση χωρίς να πάρεις μια ανάσα καθαρού οξυγόνου ακόμη κι αν το ήθελες. Τέτοιες καταστάσεις μόνο σε ταινίες και βιβλία έχω συναντήσει κι όχι στην πραγματική ζωή.
  Πραγματικά θα ήθελα να ακούσω τις απόψεις σας πάνω στο θέμα!
  Let the comments begin!

Τι ώρα είναι?

 Καλημέρα και καλή εβδομάδα!

  Στον χθεσινό πολύωρο ύπνο μου (μιλάμε για 10 ώρες, όχι αστεία) το υποσυνείδητο μου ήταν ασυνήθιστα δραστήριο. Πέρα από ότι θυμάμαι τρία από τα όνειρα που είδα, είχαν και ιδιαίτερο νόημα. Το τελευταίο που με έκανε εν τέλει να σηκωθώ από το κρεβάτι για τα καλά είχε σχέση με την ώρα. Ήμουν μόνος στο δωμάτιο και μιλούσα με τη σύντροφο μου στο τηλέφωνο αφού είχαμε περάσει ένα πολύ ωραίο ραντεβού μερικές ώρες πριν. Έχοντας ακόμα το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα χείλη μου από την πρόσφατη συνάντηση μας, κανονίζαμε να συναντηθούμε το επόμενο πρωί για να φάμε μαζί πρωινό. Τη στιγμή, όμως, που την ρώτησα τι ώρα θα βρισκόμασταν το σήμα χάνεται. Έχοντας ξανασυμβεί, και μάλιστα συχνά, παρόμοιο περιστατικό ξαναρώτησα. Καμία απάντηση όμως. Είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι. Διακόπτω τη συζήτηση και ξαναπαίρνω. Μιλάμε για άσχετα θέματα για κανα-δυο λεπτά και ξαναρωτάω: "Τι ώρα θα βρεθούμε?" Φαίνεται πως ούτε αυτή τη φορά με άκουσε. Συνεχίζω να ρωτάω ξανά και ξανά, φωνάζοντας κάθε φορά όλο και πιο δυνατά. Η σύντροφος μου συνέχιζε να μιλάει ακατάπαυστα για όλα τα άσχετα θέματα όλη αυτή την ώρα. Συνέχιζα να φωνάζω  μέχρι που κοκκινισμένος και φτύνοντας σάλια από το θυμό μου κατέρρευσα.

  Σε εκείνο το σημείο ξύπνησα με την αναπνοή μου να είναι ρηχή και να βγαίνει γρήγορα από το στήθος μου. Αφού ανακάθισα στην πλάτη του κρεβατιού , περίμενα λίγο μέχρι η αναπνοή μου να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, σκέφτηκα τι ήθελε να μου πει το υποσυνείδητο μου. Ύστερα από σύντομη σκέψη κατέληξα σε δύο πιθανές εκδοχές:

α) η κοπέλα μου μιλάει πάρα πολύ και δεν με ακούει ποτέ

β) το πρόγραμμά μου είναι φορτωμένο μέχρι και την τελευταία ελεύθερη ώρα και έχω πάθει εμμονή με το χρόνο.

  Από τα παραπάνω μάλλον ισχύουν και τα δύο, αν και για το πρώτα υπερβάλω ελαφρά. Η αλήθεια είναι ότι μιλάει αρκετά αλλά δεν έχω κανένα πρόβλημα καθώς στις περισσότερες περιπτώσεις ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που είναι καλύτεροι ακροατές από ομιλητές. Όσο για το δεύτερο ενδεχόμενο κι αυτό ορθό είναι. Όταν το πρόγραμμα της σχολής σε έχει περιορισμένο από τις 8 μέχρι τις 4  και στο χρόνο που απομένει θα πρέπει να στριμώξω το τρίωρο που θέλω για να πάω από το σπίτι στη σχολή, το χρόνο του γυμναστηρίου, το χρόνο του φαγητού, της μελέτης και της ξεκούρασης. Μέσα σε αυτά ως κοινωνικό ον έχω και την ανάγκη μιας ερωτικής συντρόφου, με το δικό της πρόγραμμα και τις δικές της απαιτήσεις. Γίνεται φανερό, λοιπόν, ότι για να γίνουν όλα αυτά σωστά πρέπει το πρόγραμμα να είναι ρυθμισμένο στην εντέλεια. 

  Θεωρώ ότι αυτή η συρρίκνωση του ελεύθερου χρόνου και η ανάγκη για καλύτερο προγραμματισμό δεν είναι μόνο προσωπικό μου πρόβλημα, αλλά γενικότερο (αν είναι ενημερώστε με να αρχίζω να κόβω φλέβες από τώρα!). Ο σύγχρονος τρόπος ζωής είναι τόσο απαιτητικός αλλά δίνει και τόσες ευκαιρίες για μόρφωση και διασκέδαση. Αυτά σε συνδυασμό με την άπληστη φύση του ανθρώπου, που τον κάνει να τα θέλει όλα, είναι η συνταγή για μια αγχωτική ζωή. Είναι επιλογή μας όλο αυτό.

  Το παραδέχομαι. Θέλω να είμαι ο καλύτερος σε αυτό που κάνω, θέλω να δείχνω ωραίος και γυμνασμένος, θέλω να ασχοληθώ με τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο και την μουσική, θέλω να περνάω καλά με την κοπέλα μου. Θέλω. Η μαγική λέξη. Τα θέλω όλα. Μήπως με αυτήν την απληστία και τον εγωκεντρισμό βάζουμε παρωπίδες και δεν μπορούμε να σταθούμε μια στιγμή και να θαυμάσουμε ότι έχουμε καταφέρει? Μάλλον..

  Γιατί αν αργήσεις στο ραντεβού ένα τέταρτο σε περιμένουν θυμωμένοι? Γιατί αν παραδώσεις την εργασία σου με μια μέρα καθυστέρηση απορρίπτεται. Γιατί αν δεν κάνει 6-pack δεν θεωρείσαι ωραίος? 

  Αυτά προς το παρόν από το ανήσυχο υποσυνείδητο μου. 

Να φοβάστε τη συνέχεια!

Η προδοσία

Η προδοσία

(του υπολογιστή, όχι η σειρά με τους χαροκαμένους!)

  Αγαπητοί και μη αναγνώστες,

 Για δεύτερη φορά εν μέσω εξεταστικής ο υπολογιστής μου παθαίνει βλάβη, σε μένα γνωστή ως κοκομπλόκο γιατί δεν μπορώ να μπλέκομαι με πολύ τεχνικούς όρους. Ας μη σχολιάσω την ψυχολογία μου και την ένταση που μου δημιούργησε αυτή η κατάσταση. Ενδεικτικά και μόνο θα αναφέρω ότι μετά τις, φυσικά, αποτυχημένες προσπάθειες μου να διορθώσω την κατάσταση βγήκα έξω να περπατήσω οραματιζόμενος τον εαυτό μου ωσάν Katy Perry του εξωτικού Μελισσοχωρίου να τραγουδάω Roar. 

  Για να μην σας κουράζω, όμως, με αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες θα επικεντρωθώ στα συναισθήματα που μου γέννησε η κατάσταση αυτή. Η αλήθεια είναι ότι πίσω από το θυμό μου ένιωθα προδομένος. Ναι καλά διαβάσανε τα ματάκια σας. Προδομένος. Γιατί όπως λέει και το πλήρες όνομα του υπολογιστή, pc (personal computer), είναι προσωπικός. Ο υπολογιστής μας ξέρει ποιες είναι οι αγαπημένες μας σελίδες, ποιοι είναι οι φίλοι μας στον πραγματικό κόσμο, ποια είναι τα αγαπημένα μας video clip μέχρι και ποιες τσόντες προτιμάμε. Μας δέχεται αδιαμαρτύρητα 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, ντυμένους ή γυμνούς, βρώμικους ή καθαρούς. Αδιαφορεί γι αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες. Κι εσύ από μέρους τον εμπιστεύεσαι. Του επιτρέπεις να αποθηκεύσει τις προτιμήσεις σου, τους κωδικούς σου, που ούτε στη μάνα σου δε θα έλεγες, να ανανεώνεται χωρίς να σε ρωτάει και να γίνεται καλύτερος. Μετά τα παλιομοδίτικα και άβολα ταξίδια στον πραγματικό κόσμο, πλέον φοράς τις πιτζάμες σου και παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί αφήνεσαι στην μαγεία του διαδικτύου που σου προσφέρει ο προσφιλής υπολογιστής (τον οποίο πρέπει να ονομάσεις πλέον, σαν κάτι άλλο!) και διώχνεις το άγχος της καθημερινότητας που βαραίνει τους ώμους σου.

  Έτσι η ζωή κυλά όμορφα και χωρίς να την καταλαβαίνεις. Μέχρι που μια μέρα όλο και μια εξυπνάδα θα κάνεις ή κάποια από τις αναβαθμίσεις που κατεβάζει ο υπολογιστής έχει θέματα και τσουπ! Να το το κοκομπλόκο!. Βρε τι επανεκινήσεις, τι format αυτός τίποτα. Σε κοιτάει αγέρωχα και συ απελπισμένος βρίζεις τους θεούς της τεχνολογίας που είσαι τόσο άσχετος όσο ο μέσος άνθρωπος με την αγγείωση του εγκεφάλου στα διάφορα είδη των κατοικίδιων θηλαστικών!

  Αυτή η ανάρτηση γράφεται από αυτόν τον υπολογιστή. Μπορεί να διορθώθηκε κάπως το πρόβλημα αλλά η εμπιστοσύνη μου χάθηκε. Γιατί πίσω από τα χαριτωμένα screensavers και την εμπειρία του διαδικτύου που σε κάνει να νιώθεις ασφαλής και άνετος κρύβεται απλά ένα μηχάνημα, ούτε κακό ούτε καλό. Μπορεί, πλέον, ο υπολογιστής μας να μας ξέρει καλύτερα από τους φίλους μας αλλά στην τελική όταν χτυπήσεις ο φίλος σου θα σπεύσει να σε βοηθήσει κι όχι ο υπολογιστής. 

Το βιβλίο της Κατερίνας

Το βιβλίο της Κατερίνας

Από τον Αύγουστο Κορτώ

Την κριτική μου για το βιβλίο της Κατερίνας (καμία σχέση με το Book of Eli!) μπορείτε να τη διαβάσετε εδώ: (κριτική στο goodreads)

 Παρόλα αυτά μία συγκεκριμένη σελίδα νομίζω πως δείχνει ακριβώς τι εννοεί ο Αύγουστος όταν λέει ότι η Κατερίνα μεγαλούργησε ταπεινά χάρη στην αγάπη:
" Κι έτσι, αναπολώντας τα καλά και προσπαθώντας να ξεχάσω τα κακά, αυτά τα δύο χρόνια έχω κατορθώσει ως και τον εαυτό μου τον μισητό και τον σιχαμένο ν' αγαπήσω κάπως - ή, έστω, να τον συνηθίσω αφού με δαύτπν θα πορευτώ όσα χρόνια έχω τον γιο μου στο πλευρό μου. Κι εγώ που μια ζωή είχα συνηθίσει να μετράω τα κουσούρια μου, αυτά που με κάνανε λειψή στα μάτια του κόσμου κι ακόμα περισσότερο στα δικά μου, τώρα αθφνής με βλέπω σχεδόν συμπαθή. Στο κάτω-κάτ, λέω, για να με λατρεύει ο Πέτρος, για να λέει << Μάμα!>> και να φωτίζεται το πρόσωπο του, δεν μπορεί, κάτι καλό έκανα κι εγώ στη ζωή μου. Μπορεί να ήμουν άρρωστη, κι ανάποδη, και πικρόχολη, κι εγωίστρια, όμως κατάφερα κάτι που πολλές γυναίκες (πάρε παράδειγμα την αδελφή μου) το σκατώνουν τελείως: να μεγαλώσω ένα παιδί με τόση αγάπη, και τόση πίστη στον εαυτό του, που να μοιάζει ικανό να καταφέρει τα πάντα, που μιλάει και διαβάζει σε δύο ξένες γλώσσες άπταιστα, που αυτοσχεδιάζει υπέροχα κομμάτια στο πιάνο χωρίς μισό μάθημα σε ωδείο, και που σε δέκα-είκοσι χρόνια το πολύ θα κάνει την υφήλιο ολάκερη να ασχολείται με τα ιατρικά του επιτεύγματα. Λίγο το 'χεις; ''

Αυτή είναι η  Κατερίνα και πραγματικά μεγαλούργησε..

Ζητώ συγγνώμη για τυχόν παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Δεν έχω κανένα σκοπό σε κέρδος ή εκμετάλλευση του μόχθου του συγγραφέα. Απλά ένιωσα ότι μέσα στο βιβλίο, αυτό το κομμάτι είναι η Κατερίνα.  

If I die young....Will I ever be able to talk to you again?

Noooo! I haven't turned suicidal (yet! cause studying to be a vet is starting to break me down!)
But after a fight I had today with my partner I thought what if.... this was the last time we had the time to talk to each other. What if when i went out to the street I got hit by a car and never had the chance to apologise?
  Many times i catch myself and other people too saying things they regret immediately. Sometimes we are so lost in our anger, fury and rage that we just want to hurt the person standing on the other side. We don't care about other people's feelings. We keep hurting them. We never listen. It's me myself and I!
 But when they're gone for good, not necessarily dead, but goners, never looking back, never giving a second glance behind when we loose the chance to say we're sorry, then what? Can we live for the rest of our lives knowing that we've hurt someone irreparably, in a way that he prefers to ignore our very existence.
What is more, what if we are that person that is getting hurt so much that we prefer to protect ourselves by shutting the others out or by never giving another chance. The say you fool me once shame on you, you fool me twice shame on me. So there is only a second chance and not another. Some people need more. But it doesn't necessarily means that we can handle more than one time.
 What if you keep trying to reach someone by being nice and kind. But he/she doesn't. Then when you turn rude and unkind everything is your fault. Then you're the one to blame. Because he/she never listened to what you had to say. It's funny when you're dead how people start listening. Cause oir thoughts much more when we're goners.
 So...the conclusion? I leave to you.