The new Miley: Part 1 - We can't stop

Αναμφισβήτητα η Miley Cyrus μετά τις ,ίσως όχι τόσο πετυχημένες ταινίες της, έρχεται για να ανατρέψει την εικόνα της ριζικά. Όλοι γνώριζαν ότι έχει κόψει τα μαλλιά της με αποτέλεσμα η εμφάνιση της να ...προκαλεί αίσθηση αν μη τι άλλο. Προσωπικά τη θεωρώ πιο όμορφη με το μακρύ καστανό μαλλί αλλά και το νέο  look την κάνει πιο fashion icon.
Στο καινούριο της τραγούδι ,λοιπόν, με τίτλο we can't stop η Miley σε ένα προκλητικό video-clip μας δείχνει όλες τος τρέλες που γίνονται στα πάρτι του σκανδαλώδους Hollywood, όπως η ίδια ομολογεί σε μια συνέντευξη της. Πινιάτα με λουκάνικα, πάρτι σε πισίνα όπου γλωσσοφιλάει μια κούκλα, σάντουιτς χρημάτων, κρανία από τηγανητές πατάτες και φυσικά TWERKING. Η Miley άφοβη για τις κριτικές φέρνει στο φως τη ζωή που τόσοι ζουν κρυφά αλλά στο φακό κατακρίνουν.
Αποφασισμένη να μη δώσει σημασία στις κακές κριτικές καθώς only God can judge us η Miley δε σταματάει να χορεύει, να τραγουδάει, να περνάει καλά και να εκφράζεται όπως θέλει.
Συμφωνώ με τη γενική ιδέα. Όντως πλέον μπορούμε να κάνουμε ό,τι θέλουμε χωρίς ενοχές και φόβο για την κοινή γνώμη. Μήπως όμως αυτή την ελευθερία τη καταχρώμαστε? Δηλαδή αν μπορούμε να κάνουμε ότι θέλουμε στον κόσμο αυτό είναι να ξεσαλώνουμε, να σκεφτόμαστε μόνο τον εαυτό μας και τα τρελά πάρτι? Αυτός είναι ο κρυφός καταπιεσμένος εαυτός μας?
Σε αυτό διαφωνώ. Ελευθερία έκφρασης και σκέψης. Να μην σε νοιάζει αν θα ντυθείς πρόστυχα γιατί σου πάει αλλά να θυμάσαι τη Sophie Lancaster και το αγόρι της ξυλοκοπήθηκαν μέχρι θανάτου γιατί ντύθηκαν gothic. Να δώσεις 5000Ε για στυλάτα γυαλιά αλλά να μην ξεχνάς τα 5000 παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από έλλειψη καθαρού νερού. Να κάνεις twerking όσο θες αλλά να μην ξεχνάς το gay και τη λεσβία στο σχολείο σου που έπεσαν θύμα ξυλοδαρμού γιατί έδειξαν ανοιχτά την προτίμηση τους.
Ναι Miley έχεις δίκιο. Στον κόσμο του Hollywood μπορείς να τα κάνεις όλα και το μόνο που θα έχει να αντιμετωπίσει είναι ο χλιαρός σχολιασμός από τα ΜΜΕ το οποίο έχει κάποιο ψυχολογικό βάρος. Αλλά μέσα στα 400.000 thumbs down έχεις και 700.000 thumbs up. Οι υπόλοιποι όμως δεν έχουν ούτε ένα φίλο για να κλάψουν στον ώμο του. Σε συγχαίρω για την ιδέα σου αλλά μήπως απορροφήθηκες τόσο πολύ στο δικό σου υποτιθέμενο πρόβλημα που ξέχασες τον παλιό σου ρόλο? Να είσαι διαφορετική με πιο εποικοδομητικό τρόπο? Αν θες να το θυμηθείς μπορείς να ανατρέξεις στο ίδιο σου το παρελθόν. Και για το βίντεο κλιπ, να από που θα μπορούσες να εμπνευστείς!

LOL: laughing Out Loud - The Movie

LOL: Laughing Out Loud - The Movie

Ε είναι δυνατόν ως γνήσιος Smiler να μη δω την ταινία και να μη σχολιάσω?

Χαχα εννοείται πως όχι! Καταλαβαίνετε ότι το πολύ διάβασμα της εξεταστικής έχει κακές επιδράσεις πάνω μου.

Έτσι λοιπόν θα αφήσω κατά μέρους την πιο επίσημη γλώσσα και όποια σοβαροφάνεια με διακρίνει (καλά δεν είναι και τόσο μεγάλη!) και θα μιλήσω για την ταινία.

Λίγα λόγια για το σενάριο αρχικά... Η ταινία περιφέρεται γύρω από τη ζωή της έφηβης Lola, παιδί χωρισμένων γονιών, μιας αρκετά διαλλακτικής μητέρας και μέσα στην τρέλα της εφηβείας. Πραγματική τρέλα όμως. Οι διαθέσεις αλλάζουν μέσα σε δευτερόλεπτα, ο σύντροφος της ζωής σου σε απατάει με κάποια άλλη, αρχίζεις να ερωτεύεσαι τον καλύτερο σου φίλο, η κολλητή σου που θέλει τον καθηγητή μαθηματικών τελικά φασώνεται με το εναλλακτικό παιδί της παρέας και όλα διαλύονται. 

Σαν πλοκή δε λέει και πολλά. Οι ρόλοι είναι απλοί, χωρίς ιδιαίτερες δυσκολίες. Οι χαρακτήρες της ταινίες συνηθισμένοι καθημερινοί άνθρωποι και όχι τραγικοί ή χαρακτήρες σύμβολα.

Το casting της ταινίας ήταν ικανοποιητικό, αν και εντάξει πως γίνεται σε αυτό το αμερικάνικο λύκειο όλοι οι μαθητές να είναι θεοί και θεές να διαβάζουν ελάχιστα και να περνάνε όλα τα μαθήματα και με βαθμούς δεν το έχω καταλάβει. 

Γενικά, το νόημα της ταινίας είναι να δείξει ότι μπορεί τα status να αλλάζουν αλλά στην αγάπη τα πράγματα αν και φαίνονται δύσκολα και περίπλοκα όλα λύνονται αρκεί να είσαι ο εαυτός σου. Χαζοαμερικανιά κανονική αλλά όπως και να έχει.... η Miley ήταν τέλεια (τώρα μίλησε ο smiler!)

Γενικά η ταινία δε λέει πολλά. Παρόλα αυτά στάθηκε αφορμή να αναλογιστώ ποια πρέπει να είναι η συμπεριφορά των εφήβων στη σύγχρονη κοινωνία..

Παλιά οι έφηβοι ήταν σαν μινιατούρες ενηλίκων. Τώρα όμως έχουν το δικό τους πολιτισμό με όλη την έννοια του όρου. Δική τους τέχνη, δικά τους τραγούδια, δικό τους κώδικα ενδυμασίας μέχρι και δική τους γλώσσα. Θέλουν να μεγαλώσουν γρήγορα, να δοκιμάσουν άπληστα τη ζωή που σιγά σιγά ανακαλύπτουν πως διαφέρει από αυτό που είχαν στο μυαλό τους. Θέλουν να εξερευνήσουν όλες τις δυνατότητες που τους δίνονται χωρίς να σκέφτονται τις επιπτώσεις. Είναι λογικό αλλά και επιθυμητό καθώς μόνο έτσι μπορούν πραγματικά να ωριμάσουν και να αγκαλιάσουν τον εαυτό τους, καθώς μη λησμονούμε ότι η εφηβεία είναι ένα ταξίδι αυτογνωσίας. 

Ανακαλύπτουμε το στρες της καθημερινής ζωής, τις υποχρεώσεις και την αγωνία για το αύριο αλλά και τη σεξουαλικότητα, την αγάπη, την φιλία. Οι δεσμοί οικογενειακοί, ερωτικοί, φιλικοί δοκιμάζονται, σπάνε, σφυρηλατούνται ισχυρότεροι. 

Έτσι και η Lola ,οι φίλοι της και η οικογένεια της μέσα στην ταινία μας δέιχνουν αυτό το ταξίδι από όλες τις οπτικές γωνίες.

Τρία πράγματα να επισημάνω από όλη την ταινία, δύο που μου άρεσαν και ένα που με δυσαρέστησε ιδιαίτερα... 

Αυτά που με εξέπληξαν ευχάριστα είναι η αληθοφάνεια και η ένταση με την οποία η Lola επιμένει και υποστηρίζει ότι το σώμα της είναι δικό της και μπορεί να κάνει ότι θέλει με αυτό. Είναι θεωρώ μία από τις πιο επίμονες ιδέες που υπάρχουν στο εφηβικό μυαλό και πολλές φορές δοκιμάζουμε πράγματα για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Είναι η πρώτη δήλωση διακήρυξης της ανεξαρτησίας των εφήβων. Το επόμενο είναι ότι στη ταινία λέγεται ξεκάθαρα αυτό που πολλοί γονείς αδυνατούν να καταλάβουν. Τα παιδιά τους, τους αγαπούν πραγματικά και τους εμπιστεύονται. Όμως αρχίζουν να έχουν τη δική τους ζωή και μερικές από τις πράξεις τους ξέρουν ότι θα κατακριθούν και θα προκαλέσουν αναίτια ανησυχία στους γονείς. Δε θέλουν να τους πληγώσουν, να τους οδηγήσουν σε αμφισβήτηση του ίδιου τους του εαυτού καθώς όσο καλός γονιός κι αν είναι κάποιος πάντα ο έφηβος θέλει να τολμήσει, να δοκιμάσει, να εξερευνήσει, να νιώσει ,τέλος, τις πιο έντονες συγκινήσεις που μπορεί να προσφέρει η ζωή απλά και μόνο γιατί μπορεί.

Αυτό που με δυσαρέστησε είναι το γεγονός ότι ενώ γίνεται μία διάλεξη από κάποιο αστυνόμο για τις αρνητικές επιπτώσεις των ναρκωτικών, έστω και των πιο μαλακών όταν ο ίδιος βρίσκεται σε μια παρέα που καπνίζουν χασίς όχι μόνο δεν το κατακρίνει αλλά συμμετέχει κιόλας. Είναι σαν να κατευνάζει τις ανησυχίες και να περνάει το μήνυμα: μια στο τόσο μέχρι και ο αστυνομικός το κάνει. Πόσο λάθος μπορεί να είναι αυτό?

Αυτά λοιπόν και σήμερα!

Μια ερώτηση τελικά.. Αυτός ο καθηγητής μαθηματικών τι ρόλο βαράει?!?