So call me maybe..?

So call me maybe..?

Ναι είναι το κλισέ που βλέπουμε στις ταινίες! 

Συνήθως ή όμορφη αλλά σεμνή πρωταγωνίστρια αφού δώσει το τηλέφωνο της στον επίσης όμορφο πρωταγωνιστή περιμένει το τηλεφώνημα του. Όταν εκείνος δεν παίρνει εκείνη απογοητεύεται, κλαίει βρίζει και κατεβάζει ποσότητες παγωτού που θα ικανοποιούσαν ολόκληρο λόχο και θα κατέστρεφαν την προσεγμένη φιγούρα της. Κάποια στιγμή αφού ξεπεράσει τον πόνο της υποτιθέμενης απόρριψης οι ευειδείς πρωταγωνιστές ξανασυναντιούνται και ο τόπος συνάντησης σύντομα μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη όπου η πρωταγωνίστρια γελοιοποιεί τον πρωταγωνιστή και χαρούμενη με την εκδίκηση της φεύγει θριαμβευτικά για να συναντήσει σύντομα τον Ένα και μοναδικό. Στην πιο ρομαντική εκδοχή ο πρωταγωνιστής ομολογεί ότι έχασε το τηλέφωνο της πάνω σε ένα σοβαρό ατύχημα ή κάνοντας μια ηρωική πράξη και καταλήγουν ευτυχισμένοι μαζί. 

Έλα μου ντε που όμως δεν είναι έτσι πάντα. Άσε που πλέον πρέπει να αλλάξει το σενάριο και ο όμορφος πρωταγωνιστής θα περιμένει την αδίστακτη πρωταγωνίστρια να τον θυμηθεί..

Στο Sex and the City ο ανέκδοτος νόμος έλεγε ότι αν δε σε πάρει σε τρεις μέρες η υπόθεση είναι τελειωμένη. Και το ξέρεις ότι δεν έχει μέλλον από τη δεύτερη μέρα.. Αλλά αν την φας την κεραμίδα και παρόλο που ξέρεις ότι αυτό που κάνεις στον εαυτό σου λέγεται ψυχολογική βία και κάθε μέρα που περιμένεις νιώθεις χειρότερα και η κατάθλιψη σου χτυπάει επίμονα το κουδούνι και εσύ από φόβο να μη μείνεις μόνος/η την αφήνεις να μπει μέσα στο σπίτι σου και την ταΐζεις, μετά τι κάνεις??

Αν ήταν σενάριο ταινίας τη συνέχεια την είπαμε.. 

Στην πραγματική ζωή όμως δεν είναι έτσι... Μιλώντας από προσωπική εμπειρία περιμένεις αυτό το αναθεματισμένο τηλεφώνημα μια βδομάδα. Και όταν ακούς τον ήχο της κλήσης που παρόλο που είναι μέταλ τραγούδι στα αυτιά σου ακούγεται σαν τα πνευστά του παραδείσου (ειρωνεία ότι στα μέταλ τραγούδια σπάνια ακούς πνευστά!) μετατρέπεσαι σε Flash της Marvel παρόλο που πριν λίγο ήσουν σκουπίδι και πηγαίνεις στο πιο κοντινό παράθυρο για να έχει καλό σήμα και με τρεμάμενο σηκώνεις το τηλέφωνο.. κανονίζεις με το ζόρι να βρεθείς την επόμενη μέρα και πάλι σου λέει : "θα σε πάρω να κανονίσουμε αύριο"

Ε πόσο μαζοχισμό θέλει να κάθεσαι την επόμενη μέρα με το τηλέφωνο δίπλα στην περίπτωση που πάρει ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας προσπαθώντας να κάνεις το χρόνο να περάσει πιο γρήγορα..

Και όμως συμβαίνει. Από ότι έμαθα δεν είμαι το μοναδικό παράδειγμα..Τώρα αυτό δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό. Από τη μία σου δίνει κουράγιο γιατί δεν είσαι μόνος σου αλλά ένας ανάμεσα σε άλλους. Από την άλλη... Σιγά την ανωτερότητα του ανθρώπινου γένους! Έχεις δει ποτέ μπαμπουίνο να περιμένει να τον πάρει η μπαμπουίνα???

Ουφ.. Ειλικρινά την κεραμίδα την τρως και σε αφήνει εγκεφαλικά βλαμμένο...

Αλλά τι να κάνεις, όποιος πήγε να τα βάλει με τις ορμόνες του κατέληξε να παίρνει ψυχοφάρμακα..

Αυτά για σήμερα..