Βαθμολογία: 2/5
Ένα βιβλίο που θα μπορούσε να είναι πολύ καλό αλλά τελικά δεν προσφέρει και πολλά.
Όταν το αγόρασα και ξεκίνησα την ανάγνωση του, νόμιζα ότι αφηγητής θα ήταν ο πατέρας. Τελικά αποδείχθηκε ότι η Έβελυν, το μεγαλύτερο από τα παιδιά, θα είχε αυτό τον ρόλο. Αν και αρχικά με ξένισε καθώς η αφήγηση ήταν πολύ παιδική, καμία σοβαρή περιγραφή και τα συναισθήματα καθώς και οι σκέψεις που αποτυπώνονταν ήταν συγκεχυμένα, καθώς προχωρούσε η υπόθεση το συνήθισα και τελικά μου άρεσε. Ήταν μια τελείως διαφορετική ματιά στην υπόθεση. Παρόλα αυτά σύντομα η αφήγηση αλλάζει οπτική γωνία και παρόλο που η Έβελυν είναι αυτή που αφηγείται, περιγράφει καταστάσεις από τις οποίες απουσιάζει: " ο μπαμπάς πήγε στο δικηγόρο/ γύρισε στο σπίτι αφηνιασμένος και μόνο η Τζέσι ήταν εκεί" Πάρα πολύ κακή η συγγραφή του βιβλίου. Επίσης, υπάρχουν και πολλές άστοχες παρατηρήσεις όπως : "μετά από εκείνη την στιγμή ποτέ δεν είδα τον μπαμπά να κλαίει ξανά " ενώ μετά από 5 σελίδες διαβάζουμε "τον είδα να γυρίζει από την άλλη πλευρά για να κρύψει ότι έκλαιγε". Υπάρχουν όμως και καλές στιγμές στο βιβλίο που παρουσιάζονται η αγωνία, η σύγχυση, οι σκέψεις αλλά και οι πραγματικές σκέψεις ενός κοριτσιού που ζει σε ένα βίαιο περιβάλλον καταπίεσης και εξαθλίωσης από την μία και έντονου θρησκευτικού πνεύματος από την άλλη.
Η πλοκή όμως και τα γεγονότα που παρουσιάζονται παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Βλέπουμε από τη μία την έλλειψη αναγνώρισης δικαιωμάτων στις μονογονικές οικογένειες, την αισχρή οικονομική κατάσταση της Ιρλανδίας μετά τον δεύτερο παγκόσμιοι πόλεμο, τη διάδοση των σχολείων εργασίας καθώς και την κυριαρχία του καθολιτικισμού στην Ιρλανδία αλλά και την αμοιβαία αντιπάθεια των Ιρλανδών με τους Άγγλους.
Όσων αφορά την πλοκή, η Έβελυν είναι η μεγαλύτερη από τα 6 παιδιά μιας φτωχής οικογένειας εργατών στην Ιρλανδία που ζουν σε ένα διαμέρισμα εργατικών πολυκατοικιών. Η ιστορία ξεκινάει όταν ο πατέρας της έχει ένα ατύχημα και αναγκάζεται να παραμείνει στο νοσοκομείο για ένα μεγάλο διάστημα αφήνοντας την οικογένεια χωρίς κανένα εισόδημα. Βλέπουμε τα παιδιά να ζητιανεύουν για μερικές κούτες από το τοπικό παντοπωλείο και να τρώνε τις σταφίδες που έχουν μείνει μέσα. Πραγματικά θλιβερές καταστάσεις. Η μητέρα της οικογένειας δυστυχισμένη στο γάμο της συνάπτει παράνομο δεσμό με τον ξάδερφο του συζύγου της και παρακολουθούμε τις επιδράσεις που έχει αυτή η κατάσταση στην οικογένεια αλλά και την αντιμετώπιση της κοινωνίας. Συχνά η μητέρα λείπει και η Έβελυν αναγκάζεται να αναλάβει την επίβλεψη των μικρότερων αδερφών της με αποτέλεσμα πολλά τραγικά ατυχήματα. Όταν η μητέρα της εν τέλει εγκαταλείπει την οικογένεια ο πατέρας λόγω οικονομικής αδυναμίας να συντηρήσει την οικογένεια του, παραδίδει προσωρινά τα παιδιά του στην προστασία του κράτους. Τα παιδιά τοποθετούνται σε σχολεία εργασίας, δηλαδή μονές στις οποίες τα παιδιά συμμετέχουν στις δουλειές συντήρησης τους. Δεν είναι τόσο τραγικό όσο ακούγεται, τουλάχιστον σύμφωνα με τα λεγόμενα της ηρωίδας. Όταν ο πατέρας καταφέρνει να ορθοποδήσει και βρίσκει μια καινούρια σύντροφο την οποία εμφανίζει ως οικονόμο λόγω της συντηρητικής κοινωνίας και διεκδικεί τα παιδιά του πίσω σκοντάφτει στο νομικό πλαίσιο που απαιτεί και τη σύμφωνη υπογραφή της εξαφανισμένης όμως μητέρας. Εκεί ξεκινάει μια δικαστική διαμάχη διάρκειας ενός χρόνου με αμφίβολο το αποτέλεσμα.
Θεωρώ ότι η συγγραφέας, που είναι η ίδια ή Έβελυν της ιστορίας, αντί να μας δώσει τις αναμνήσεις της, τις εντυπώσεις της αλλά και ίσως τη συνέχεια της ιστορίας με μεγαλύτερη ενάργεια κατέληξε να αναλώνεται στην αναφορά ποιών άρθρων να χρησιμοποιούσε η δικηγορική ομάδα του πατέρα της. Κρίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου