Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά?

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά?

Μετά από αυτό το βίντεο δεν έχω λόγια....

Πόσο άνθρωποι είμαστε τελικά? 

Είναι δυνατόν κάποιος να παρακολουθήσει μια τέτοια σκηνή και όχι από φόβο ή δειλία που είναι κατ' εμένα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά από προσωπική φιλοδοξία να αφήσει μια ανθρώπινη ζωή να παρθεί βίαια μπροστά στα μάτια του? 

Ζούμε εν τέλει σε ένα κόσμο που ο θάνατος ενός ανθρώπου είναι πιο ωφέλιμος από τη ζωή του? Πόσο λάθος μπορεί να είναι μια τέτοια αρχή που όπως φαίνεται διέπει την κοινωνία μας.

Νιώθουμε Θεοί στο δικό μας μικρόκοσμο, Θεοί των μικρών πραγμάτων, ώστε όταν κληθούμε να δράσουμε ανθρώπινα απορρίπτουμε την ιδέα, αποφεύγουμε το καθήκον μας και προσπαθούμε να κρυφτούμε πίσω από μια φωτογραφική μηχανή, πίσω από μια οθόνη όπου νιώθουμε απρόσβλητοι και πανίσχυροι. 

Όσο όμως και αν προσπαθούμε να αποφύγουμε τα συναισθήματα και τις τύψεις, αυτά που μας κάνουν ανθρώπους, είτε απλά καθυστερούμε το αναπόφευκτο είτε οδηγούμαστε με μικρά βήματα στην τρέλα και την απόρριψη του ίδιου μας του ατόμου..

  Ένα εκατοστό του δευτερολέπτου - όπου πρέπει κάποια στιγμή στη ζωή του να διαλέξει καθένας από μας....να ενεργήσει με τη ψυχή του ή με το μυαλό του και τη λογική .....να βοηθήσει τον άλλο ή να κάνει τη δουλειά του καλά .....και αν διαλέξει το μυαλό ....η ψυχή του εκδικείται....με τις τύψεις .... Για αυτό είμαστε άνθρωποι.......

Πιστεύω ότι δεν υπάρχει ψυχή με την έννοια που κυριαρχεί στη πλειονότητα του κόσμου. Αυτό που ονομάζουμε ψυχή είναι μέρη της λειτουργίας του εγκεφάλου. Ως άνθρωποι όμως αποκτήσαμε κριτική ικανότητα και γι αυτό μπορούμε να διαλέξουμε τι θέλουμε να είμαστε και τι να γίνουμε. Άνθρωποι πραγματικοί ή Θεοί των μικρών πραγμάτων?