Στρατόπεδα στα Πανεπιστήμια?

Στρατόπεδα στα πανεπιστήμια

Καλησπέρα! Ξέρω πως έχω να γράψω πολύ καιρό και οφείλω να ολοκληρώσω τη σειρά αναρτήσεων για το μάτι! Αλλά πολλά έτυχαν. Μέσα σε αυτά είναι και μια εργασία που είχα να παραδώσω...

Το θέμα αυτής ήταν ο πόνος και αν θα πουλήσω φτηνό χιούμορ για να εξιλεωθώ από την πολυήμερη απουσία μου πρέπει να σας πω ότι πραγματικά ήταν μια επώδυνη εργασία.

Παρόλα αυτά μου άρεσε πάρα πολύ το θέμα και να με δυσκόλεψε καθώς το πρόγραμμα μου ήταν φορτισμένο και με άλλες δραστηριότητες στις οποίες θα αναφερθώ σε προσεχείς αναρτήσεις.

Όπως και να 'χει η κατάσταση μετά από ένα κοπιαστικό σαββατοκύριακο από θέμα εργασίας κατάφερα να ολοκληρώσω την εν λόγω εργασία και εμφανώς ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα αποφάσισα μαζί με τη συμφοιτήτρια μου να την παραδώσουμε...

Ο επιβλέπων καθηγητής μας μας υποδέχτηκε ιδιαίτερα εγκάρδια και μιλήσαμε για την όλη διαδικασία και το αποτέλεσμα της αρκετά, παρά το μεγάλο φόρτο εργασίας που είχε εκείνη τη στιγμή όπως διαπίστωνα.. Στη συνέχεια, αποφασίσαμε να δώσουμε ένα αντίγραφο και σε μία άλλη καθηγήτρια που μας βοήθησε ιδιαίτερα με τις συμβουλές της καθώς και με τη βιβλιογραφία που μας έδωσε. Πραγματικά χωρίς τη δική της βοήθεια η εργασία δε θα ολοκληρωνόταν ποτέ ή έστω θα στερούσε πολλών βασικών στοιχείων. Τα παραπάνω της τα ανέφερα με πραγματική ειλικρίνεια, χωρίς κανένα δόλο, και εκείνη με τη σειρά της μας ευχαρίστησε για την πράξη. Την τελευταία στιγμή όμως μας είπε: ''Όπως σας είχα πει και από την αρχή αυτό το θέμα είναι πολύ περισσότερο του δικού μου γνωστικού αντικειμένου". Πραγματικά εκείνη τη στιγμή πάγωσα.

Ποτέ δεν πίστευα να ακούσω από έναν άνθρωπο τόσο υψηλού επιπέδου, όχι μόνο μορφωτικού, και κυρίως ποτέ δεν περίμενα να ακούσω από ένα πραγματικό επιστήμονα να πει κάτι τέτοιο. Τι θα πει δικού μου γνωστικού επιπέδου? Η γνώση δεν χωρίζεται! Είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο. Δεν μπορώ να πω ότι ένα κομμάτι της είναι δικό μου.

Είναι τελείως διαφορετικό που κατά τη διαδικασία της μάθησης έρχονται διαφορετικών ειδικοτήτων να μας εξηγήσουν ένα ορισμένο κεφάλαιο. Σε αυτή την περίπτωση η διαμερισματοποίηση  έχει σκοπό τη διευκόλυνση των φοιτητών να κατηγοριοποιήσουν τη γνώση και προφανώς ο κάθε επιστήμονας στο δικό του κλάδο ξέρει κάτι περισσότερο από κάποιον άλλο συγγενή κλάδου. Με τον τρόπο αυτό θεωρώ ότι αυτή η διαδικασία ωφελεί τον φοιτητή. Ένα τετοιο παράδειγμα είναι πως την αφαίρεση στο σχολείο τη διδάσκει ο εκπαιδευτικός και όχι ο παππούς που βλέπει τη σύνταξη του να μειώνεται με τους φόρους και τις κρατήσεις που αυξάνονται.

Είναι δυνατόν όμως ένα θέμα όπως ο πόνος να είναι αντικείμενο περισσότερο του ενός και όχι του άλλου κλάδου. Ένας κοινωνιολόγος και ένας ψυχολόγος θα μπορούσαν εξίσου να μιλήσουν για αυτό το φαινόμενο με έναν ανατόμο και ένα φυσιολόγο. Ένας κλινικός γιατρός επίσης!

Ελπίζω πως η εν λόγω καθηγήτρια δεν έκανε αυτή την παρατήρηση με σκοπό να μεταφέρει το μήνυμα που αντιλήφθηκα καθώς πραγματικά θα απογοητευόμουν και φυσικά δε θέλω να κατηγορήσω κανέναν. Ο καθένας δικαιούται την άποψη του. Απλά η παρατήρηση της με έκανε να σκεφτώ πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό , όχι μόνο στα ελληνικά πανεπιστήμια, αλλά και σε όλο τον κόσμο. Ανάλογο παράδειγμα άκουσα από έναν άλλο καθηγητή ο οποίος θεωρούσε ότι μόνο μεταπτυχιακοί φοιτητές της χειρουργικής θα έπρεπε να χρησιμοποιούν τις εγκαταστάσεις των κλινικών και όχι φοιτητές από ένα άλλο μεταπτυχιακό πρόγραμμα.

Ο καθηγητής στον οποίο έκανα την εργασία είχε πει μια φορά στο μάθημα προφανώς χωρίς να το σκεφτεί πολύ πρώτα , καθώς είναι είναι ιδιαίτερα μετρημένος στα λόγια του, πώς δε θα μπει σε λεπτομέρειες της λειτουργίας της νευρικής σύναψης γιατί είναι χωράφια άλλου. Φυσικά το είπε με πικρία και μια δόση απογοήτευσης, προφανώς για την κατάσταση που επικρατεί γενικά σε όλο τον ακαδημαϊκό κόσμο. Έχει ένα ιδιαίτερο κείμενο στο βιβλίο του που αναφέρεται στις νευροεπιστήμες και αναφέρει πως χρειάζονται επιστήμονες όλων των ιδιοτήτων προκειμένου να βγουν αποτελέσματα καθώς ο καθένας κατέχει καλύτερα από τον άλλο ένα μικρό λίθο του μεγαλύτερου αυτού οικοδομήματος.

Υ.Γ. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους βοήθησαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο αυτή την προσπάθεια (ναι για τον πόνο λέω!) και ιδιαίτερα το χαμογελαστό παιδί στο τυπογραφείο που δεν δυσανασχέτησε ούτε στιγμή από την παράλογη οργάνωση της εργασίας σε 17 κεφάλαια και τις τραγικές απαιτήσεις μου στο εξώφυλλο. Και όλα αυτά για τρία αντίτυπα!