Ο Πόλεμος της Τροίας - Lindsay Clarke

O Πόλεμος της Τροίας

Μια γνωστή παγκοσμίως ιστορία. Ένας μύθος με πολλούς μύθους. Μια τραγωδία και ένας μεγάλος έρωτας. Η ιστορία του πολέμου της Τροίας και των γεγονότων που συντελέστηκαν πριν κατά τη διάρκεια αλλά και μετά είναι γνωστές σε όλο τον κόσμο.
Στο συγκεκριμένο βιβλίο ο συγγραφέας επιχειρεί να ξαναπεί το μεγαλειώδες αυτό έργο λίγο διαφορετικά. Μερικές αλλαγές στη γνωστή πλοκή και μερικές δικές του προσθήκες , οι οποίες συνάδουν όμως με το πνεύμα της εποχής και της αφήγησης και δε φαίνονται παράταιρες, κάνουν το έργο λίγο πιο ανθρώπινο. Γίνονται κατανοητές οι θαρραλέες πράξεις κάποιων ηρώων, απομυθοποιούνται άλλοι, εξηγούνται κατά το συγγραφέα τα κίνητρα πίσω από μερικές αποτρόπαιες πράξεις και κυρίαρχο στοιχείο στο βιβλίο είναι η δύναμη της γυναικείας παρουσίας σε όλους τους τομείς. Από την ματαιοδοξία και περηφάνια των τριών Θεών για τις οποίες ήρθε σε ρήξη όλο το ανθρώπινο γένος και ο Όλυμπος μέχρι την εμμονή για πλούτη από τη σκοτεινιασμένη ψυχή της Κλυταιμνήστρας που ένιωθε ότι μόνο έτσι θα μπορούσε ν πάρει εκδίκηση και να δικαιωθεί σε ένα κόσμο που της φέρθηκε άκαρδα επειδή δεν ήταν τόσο όμορφη όσο η αδερφή της αλλά και γυναίκα σε ένα κόσμο που κυβερνιόταν από θερμοκέφαλους και βάρβαρους άντρες όπως ο σύζυγος της ο Αγαμέμνων. Παρ όλη τη σημασία που ήθελε να δώσει ο συγγραφέας σε αυτή την αντίληψη και την απόφαση του να παρουσιάζει μικρά κεφάλαια-κλειδιά για την εξήγηση της πλοκή όπου μόνο εκεί πρωταγωνιστούν οι άλλοτε σημαντικές θεές και βασίλισσες και άλλοτε οι πιο ασήμαντες παλλακίδες, θεωρώ ότι αλληγορικά καταλάβαμε ότι στον πόλεμο δεν συμμετείχαν τόσο δραστήρια αλλά εξίσου δραστικά με τους άντρες η αφήγηση των πράξεων και του ρόλου τους ήταν αδύναμη μπροστά στις σκηνές που πρωταγωνιστούν οι άντρες. Είναι δυνατόν να μην αναφέρεται πώς αντιδρά η Κλυταιμνήστρα αφού απομακρύνεται από την αίθουσα μετά την ανακοίνωση για τη θυσία της Ιφιγένειας, ενώ αντίθετα να αφιερώνεται ολόκληρο κεφάλαιο που περιγράφει όχι μόνο πως θρήνησε ο Αχιλλέας το θάνατο του Πάτροκλου αλλά ολόκληρο το ελληνικό στράτευμα?
Ένα άλλο κυρίαρχο στοιχείο του βιβλίου ήταν η δύναμη του πάθους και του έρωτα. Της δύναμης αυτής που κατακλύζει τις αισθήσεις, θολώνει το νου, δίνει τη δύναμη για να αποτολμήσεις παράλογες ενέργειες και στο τέλος σε τυφλώνει και σε καταναλώνει ολόκληρο όπως τονίζει επανειλημμένα ο συγγραφές μέσα από το παράδειγμα του τυφλού βασιλιά των Δάρδανων, Αγχίση, που αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στη λατρεία της Αφροδίτης και στο τέλος τυφλώθηκε από ένα κεραυνό του Δία. ο έρωτας πραγματικά τυφλώνει όπως φαίνεται αργότερα και από το παράδειγμα του Πάρη που λίγο πριν το τέλος μένει τυφλός από το ένα μάτι. Όμως αυτή η δύναμη που ήταν ικανή να ξεσηκώσει πολέμους και αναταραχές στον Ελλαδικό χώρο μπορεί να ξεφτίσει από τις κακουχίες του βάναυσου κόσμου που ζούμε. Ανήκει άραγε ο έρωτας σε αυτό τον κόσμο και αξίζει το τίμημα που πρέπει να πληρώσουμε? Ο Πάρις και η Ελένη μόνο στο ξερονήσι που αφιέρωσαν στην Αφροδίτη μπόρεσαν να ζήσουν πραγματικά ελεύθεροι την απόλυτη ένταση και το πάθος που έκρυβαν. Η έκθεση τους στον υπόλοιπο κόσμο τους έφθειρε. Και παρόλο που η άποψη του συγγραφέα με βρίσκει σύμφωνο, δεν βρήκα την ικανότητα του να περιγράψει αυτές τις τόσο ρομαντικές ιδέες και απόψεις του με αρκετή ενάργεια και καθαρότητα. Κάπου χάθηκε.
Τέλος ενώ στην αρχή με προβλημάτιζε στο τέλος κατέληξε να μου αρέσει η ιδέα ότι η πραγματική αιτία του πολέμου παραμένει αδιευκρίνιστη. Ήταν άραγε η ανάγκη για αποκατάσταση της τιμής του οίκου των Ατρείδων, η θέληση των θεών για πόλεμο, η αναζήτηση του παλλαδίου μέσα στα τείχη της Τροίας ή οι ιδέες της Κλυταιμνήστρας που εν μέρει φθονούσε την αδελφή της και από την άλλη ήθελε το δρόμο προς τα πλούτη της Ανατολής ανοιχτό?
Γενικά ήταν ένα καλό ανάγνωσμα, που θέλει λίγη υπομονή και επιμονή μέχρι να φτάσεις στο σημείο που το βιβλίο κυλάει και δεν χρειάζεται να κάνεις προσπάθεια και να αναλώνεσαι με τα αβέβαια αισθήματα του Πάρη και τον πόθο που προκαλούσε η Ελένη. Σημεία που ήταν σημαντικά και ο συγγραφέας απέτυχε να αξιοποιήσει ξανά λόγω αδύναμης περιγραφικής και αφηγηματικής ικανότητας.
Αυτό που βρήκα αντιφατικό είναι ότι ενώ ο Μενέλαος κατά τη διάρκεια της συμβίωσης του με την Ελένη επισκεπτόταν και άλλες παλλακίδες μετά την αναχώρηση της ισχυρίζεται ότι δεν μπορούσε να πάει με άλλη γυναίκα.
Το προτείνω στους βιβλιοφάγους αλλά για όσους έχετε περιορισμένο χρόνο διαλέξτε κάτι άλλο, εκτός αν σας ελκύει τόσο έντονα το έπος της Τροίας όπως εμένα. Αλλά σας προειδοποιώ: Όσοι διάβασαν τον Όμηρο και μετά αυτό θα το βρουν λειψό.